Als kind voelde ik heel sterk “Ik wil studeren in Amsterdam”. Als meisje op het platteland van Friesland die nauwelijks buiten een straal van vijftien kilometer rondom haar huis kwam, best een beetje gek misschien. Als kind heb ik dit waarschijnlijk alleen met mijn zusje gedeeld. Mijn zusje met wie ik een kamer deelde en met wie ik in hetzelfde bed sliep waarin ik vaak mooie gesprekken met haar had. Mijn zusje die nog naar de kleuterschool ging, toen ik naar de middelbare school ging.
Toen mijn huwelijk op springen stond en ik ruim negen jaar geleden in het weekend vanaf IJburg de binnenstad in fietste om te leren voor een tentamen psychologie op de 6e verdieping van de OBA, besefte ik me opeens dat ik “studeerde in Amsterdam”. Ik glimlachte. Ik was 40. Ik weet niet of mijn 15-jarige ik dit voor ogen had gehad.
Amsterdam is niet de stad van Nederland waar de meeste politiek zit. Amsterdam is wel de stad waar iedereen lekker zichzelf kan zijn. Met respect voor de ander. Niets is te gek. Amsterdam is een internationale, multiculturele stad. Na mijn studie Econometrie in Groningen, met uitstapjes naar het buitenland, trok ik direct naar Amsterdam en sindsdien heb ik cirkelende bewegingen in en soms wat verder rond Amsterdam gemaakt.
Ruim tien jaar geleden streek ik neer op IJburg. Met veel rust, ruimte, water en natuur. In een vrijstaand huis op een eiland, dat ik zelf kon ontwerpen. Met ruimte, vrij uitzicht op dat water en die natuur en met een manegebestemming aan het andere einde van de straat in het vooruitzicht, begon ik zo'n vijftien jaar geleden aan dat project.
Lang heb ik niet in die woning gewoond, maar toen ik er kwam wonen, kwamen ook langzaam maar zeker de paarden, met wie ik vanaf het begin mijn paardencoachsessies kon doen. Inmiddels woon ik al lang niet meer in dat huis. Maar met trots fiets ik er regelmatig langs als ik op weg ga naar mijn paardencoachsessies. Naar de paarden, die net als ik niet meer op dat eiland wonen en inmiddels een enorme kudde zijn geworden.
De energie op IJburg is anders. Nergens op deze wereld heb ik deze energie gevoeld. IJburg is heel internationaal. Het zit vol met ondernemers, kunstenaars … en ook bomvol paardencoaches. Misschien wel letterlijk op elke hoek van de straat. In elk geval rondom mijn huis.
Ik woon nu in een huis bij de ingang van het eiland. Nog dichterbij de plek waar vroeger de manegebestemming was. Veel mensen kennen mij op IJburg en ik heb het gevoel dat ik weinig mensen hier ken. Als mensen mij groeten of een praatje beginnen, heb ik soms geen enkel idee wie het is. Heb ik er een sporadische keer tegen getennist of is het een buurman die mij kent, omdat ik eerst geen raambekleding had voor mijn werk- en coachruimte die zich tegenover de huisvuilcontainers in mijn buurt bevindt? Is het een ouder van een kind dat een keer een kunstles of teken- en schilderlessen bij mij heeft gevolgd? Is het iemand op wiens kinderen mijn dochter wel eens heeft gepast en die alleen mijn hond herkent als ik een vriendelijk praatje met haar maak, tijdens het uitlaten van de hond? Of is het iemand die ik ken via mijn bevriende Engelse buurvrouw, die een enorm netwerk heeft?
Voor mijn gevoel leef ik vrij incognito, een teruggetrokken bestaan. Deels misschien omdat ik introvert ben en soms ook graag alleen ben, maar deels ook omdat ik in mijn eentje mijn twee kinderen opvoed, met nauwelijks een sociaal vangnet. En tegelijkertijd twee eenmansbedrijven run waarin ik alles op mijn eigen manier kan doen. Met genoeg sociale contacten, maar dat zijn dan wel voornamelijk mijn klanten.
Hier zit ik dan, op mijn 50e, in alle rust in Amsterdam. Met mogelijkheden om de ruimte en de natuur op te zoeken of juist de drukte en sensatie. Met mogelijkheden om mijn kunst te beoefenen en verder uit te rollen. En datzelfde geldt voor mijn paardencoaching en de mogelijkheden voor traumaverwerking die ik succesvol toepas op mijn klanten, nadat ik het eerst uitgebreid heb bestudeerd, verder heb ontwikkeld en vooral veelvuldig heb toegepast op mijzelf. Dit is een heerlijke plek voor mij.